Over mij

Mijn foto
Den Haag, Zuid Holland, Netherlands
Vanaf 8 januari 2009 neem ik deel aan het vrijwilligersproject in Rio de Janeiro, Brasil. Het project gaat over de straatkinderen en jeugd helpen om voor hun rechten te komen en sociale leefbaarheid en zekerheid bieden om uiteindelijk goed te functioneren in de samenleving. EVS (European Voluntary Service), valt onder de organisatie Code-X International, samen met Stichting Solrisa, maakt dit project mogelijk. Met 14 andere vrijwilliers ga ik me vijf maanden inzetten voor het project. De eerste 2,5 weken krijgen wij training om de stad en de cultuur te verkennen, de binding van de groep vrijwilligers te versterken, inzicht krijgen op het project en basis taal cursus Portugees. 26 januari is mijn eerste werkdag bij het project AMAR. Hieronder zijn mijn ervaringen beschreven. Hopelijk hebben jullie veel plezier bij het lezen :D

maandag 2 februari 2009

Maandag 2 februari 2009

Orientatieweek project AMAR

Stichting AMAR heeft 4 wijkcentrum in Rio waarvan we afgelopen week 2 hadden bezocht, Dom Helder en Sao Cristovao. Het doel van wijkcentrum Dom Helder is om te voorkomen en de risico te verkleinen dat de kinderen uit de favelas in aanraking komen met de criminaliteit. Een aantal (educatief)activiteiten worden gegeven, zoals begeleiding bij het maken van hun huiswerk, toneelles, dansles, sport en spel, etc. De kinderen die hier komen zijn geen straatkinderen, ze wonen bij hun ouders en gaan naar school.

Afgelopen week was puur orientatieweek. Het belangrijkste is dat we in deze week goede contact opbouwd met de kinderen. Het was echt niet moeilijk. De aller eerste dag, de aller eerste uur komen de kinderen al knuffelend naar ons toe. Ze zijn heel open, spontaan en echt de tegenovergestelde van afstandelijkheid heheheee.. Lieve drukke kinderen allemaal. Phiiieeeewww, ik kan hun soms niet bijhouden! Ze willen de hele tijd met je spelen (voetballen, tikkertje, puzzlen, etc., heel vermoeind hoor =D), ze kammen je haar misschien wel 635 keer op een dag en iedere keer een ander kapsel geven, ze springen op je, ze kussen je wangen helemaal leeg, stellen 1001 vragen.. Jah, dat zijn kinderen hehehee..

In het tweede wijkcentrum, Sao Cristovao, heb ik heel anders beleefd. De kinderen die daar komen zijn van de straat. 's ohtends komen een paar van hen uit eigen initiatief naar het centrum toe en sommigen wordt door sociale werkers persoonlijk aangemoedigd. Het doel van deze centrum is om de band van de kinderen met hun ouders te versterken zodat ze uiteindelijk terug kunnen wonen bij hun ouders. Zo niet, dan wordt er een een opvang voor hun gezocht. Vervolgens worden de kinderen begeleid om terug naar school te kunnen gaan en/of begeleid om werk te kunnen vinden. Er worden ook cursussen aangeboden (bijvoorbeeld kookcursus, kerajinan tangan, etc.) zodat ze hun eigen geld kunnen maken. Ondertussen geeft het centrum basis needs aan de kinderen, helpen bij hun persoonlijke otwikkeling en helpen om voor hun recten te komen.
Ik kwam voor het eerst het centrum in en zag meteen kinderen die aan de rij zitten om hun wonden te steriliseren. Één van hun hebben de avond daarvoor gevochten of ze hebben ernstige huidziekte. Daarna zag ik een 14 jarige meisje die aan het roken is terwijl ze zeven maanden zwanger is, een 16 jarige meisje met haar kind van 1,5 jaar die dus ook op straat woond. Het was allemaal erg heftig om te zien.
In het begin zijn de kinderen afstandelijk en verlegen. Maar dat is gelukkig alleenmaar in het begin. Na dat we samen aan Capoeirales hadden meegedaan, gevolleybald en andere activiteiten gedaan, vliegt de verlegenheid voorbij :)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten